From The Elvis Costello Wiki
Jump to navigationJump to search
—
|
Recensie
‘The boy named If’ van Elvis Costello & The Imposters: Terug in de tijd
Stef Vanwoensel
Wie de carrière van Elvis Costello grofweg in hoofdstukken verdeelt, weet dat we in fase drie zitten.
|
Na dat eerste decennium, waarin de classics elkaar vlot opvolgden zonder hulp, vulde de Brit zijn ‘midlife’-periode met samenwerkingen, avontuurtjes en projecten die de onvermijdelijke carrièredip verhinderden. Maar vandaag, op zijn 67, lijkt Costello weer genoeg te hebben aan zichzelf en zijn trouwe kompanen.
The boy named If voert Declan Patrick Aloysius MacManus terug naar zijn beginjaren, zelfs zijn kindertijd. Op een thematische plaat waarin de oudere Elvis zijn jongere ‘angry young man’-versie onder de loep neemt, keren als vanzelf ook de klanken uit zijn beginjaren weer. Opener Farewell, OK of het rammelende Penelope Halfpenny klinken zo boos en hoekig als de eerste albums met The Attractions.
Met in zijn rug The Imposters, waarin nog altijd enkele oude getrouwen uit de Attractions actief zijn, wordt de tijd met groot gemak teruggedraaid. Zo legt het orgeltje van Steve Nieve in Mistook me for a friend de brug met het 43 jaar oude Pump it up, terwijl Paint the red rose blue of Trick out the truth op rustiger weiden grazen, in de buurt van King of America (1986). Zo intuïtief, speels en aanstekelijk heeft Costello lang niet meer geklonken
|
|
|
|
|
|
External links
