|
Wat een rockjournalist tegenwoordig allemaal in zijn brievenbus krijgt, een mens houdt het niet voor mogelijk. Vorige week belandde hier zelfs een cd van het statige Deutsche Grammophon-label, vooral bekend van hun werk met wilde punks als Herbert von Karajan. Denken die mensen van de platenfirma's nu écht dat wij heel onze jeugd naar The Stooges, de Ramones, Nirvana en Queens Of The Stone Age geluisterd hebben om hier cd's van Deutsche Grammophon te willen bespreken? Het antwoord is vreemd genoeg ja, maar we hebben het hier dan ook over North, de nieuwe van Elvis Costello.
Door zijn samenwerking met The Brodsky Quartet (The Juliet Letters) en met de mezzosopraan Anne Sofie von Otter (For the Stars) heeft Costello heeft zich al een klein klassiek verleden opgebouwd, maar North past niet in dat rijtje: dit is een plaat voor the wee-wee hours, een verzameling vocale, aan de jaren vijftig schatplichtige ballads. Een gedurfde carrièrezet? Vast en zeker, en niet alleen muzikaal: vooral tekstueel is dit een bijzonder moedige plaat, omdat Costello voor de verandering eens geheel zonder ironie of clevere woordspelletjes elf keer open en bloot over De Liefde zingt. En ja, daar is in deze cynische, postmoderne tijden lef voor nodig, omdat a) wie niet uitkijkt al snel vervalt in gênante pathetiek, en b) ironie en cynisme natuurlijk altijd makkelijk zijn om zich achter te verschuilen (het was immers allemaal maar om te lachen). Maar áls het werkt, wil het resultaat weleens fantastisch zijn - zie in dat verband bijvoorbeeld 'One' van U2, en vanaf nu dus ook deze North, een cd die opgebouwd is als één verhaal dat begint met het einde van een oude liefde ('You Left Me in the Dark') en eindigt met het begin van een nieuwe ('I'm in the Mood Again': de titels zeggen alles), en met alle twijfels en onzekerheden die daarmee gepaard gaan ertussenin.
Voor wie de roddelrubrieken niet volgt, is het in dit verband misschien handig om te weten dat Costello's relatie met ex-Pogue Cait O'Riordan onlangs op de klippen gelopen is, en dat hij tegenwoordig verloofd is met de ravissante jazzdiva Diana Krall. U kunt North dus beluisteren als een autobiografisch verslag van 's mans liefdesleven, maar het hoeft niet: ook als u zelf nooit een relatie met O'Riordan, Krall óf Costello hebt gehad, is de kans groot dat het u allemaal zeer herkenbaar in de oren zal klinken. 'Someone took the Words Away', bijvoorbeeld, een nummer waaruit eeuwig klungelende sukkels als u en wij kunnen leren dat zelfs een welbespraakte, 49-jarige man die zijn carrière gebouwd heeft op briljante teksten en bon mots als de eerste de beste puber met zijn mond vol tanden staat op het moment dat hij een vrouw moet uitleggen dat hij verliefd op haar is: Why don't you speak up and say what you mean?, probeert hij zichzelf moed in te spreken. It's strange to find myself so tongue-tied, I'm powerless to express, someone took the words away - ja, dat soort momenten hebben wij ook al eens meegemaakt, alleen konden wij toen niet niet rekenen op een jazzgrootheid als Lee Konitz om ons met een briljante saxsolo te hulp te komen.
En dat is maar één voorbeeld, want de rest van de teksten en songs op North zijn al even subtiel en sterk: 'When It Sings', 'Still', 'Let Me Tell You about Her', 'When Green Eyes Turn Blue'... Meer dan Steve Nieve aan de vleugel, veel strijkers en - waar nodig - een baslijn, een flugelhorn, vibes, een sax of een klarinet heeft Costello op deze plaat niet nodig om zijn croonerkwaliteiten in de verf te zetten. Ol' Blue Eyes is helaas dood, vrienden. Leve Ol' Four Eyes.
|
