|
Een enkele malen wild aangeslagen gitaar en dan meteen, bam, zang en drums erin, allebei ook al zo onstuimig. Bij de zo veelzijdige Elvis Costello is het per album altijd even afwachten wat je als luisteraar nu weer krijgt voorgeschoteld, maar op The Boy Named If, zijn 26ste (!) studio-album, is het in een klap duidelijk: hier gaat gerockt worden.
67 jaar oud werd Elvis Costello afgelopen zomer. Je hoort het niet af aan dit album dat voluit The Boy Named If (And Other Children’s Stories) heet. Natuurlijk, zijn zang klinkt niet meer precies als in 1977, toen hij zich in het kielzog van de punk als boze jongeman positioneerde met het album My Aim Is True, maar je herkent zijn stem nog altijd meteen: scherp, een tikje nasaal en vooral enthousiast.
Zo levenslustig komt Costello op The Boy Named If over dat het moeilijk is voor te stellen dat zijn leven nog helemaal niet zo lang geleden serieus werd bedreigd door kanker.
Voor Costellofans was de coronapandemie niet per se een slechte tijd. In oktober 2020 verscheen van hem het album Hey Clockface, daarna waren er een luxueuze heruitgave van het album Armed Forces uit 1979 en een met vooral latinmuzikanten opgenomen Spaanstalige versie van het album This Year’s Model (1978), die Spanish Model heette.
Waar de muziek op Hey Clockface een wel heel bonte mix van stijlen bevatte, is The Boy Named If een coherent geheel. De plaat bevat dertien puntige en directe songs, snapshots noemt Costello ze zelf, in de stijl van de new wave die hij in de late jaren zeventig, vroege jaren tachtig maakte. Toen waren zijn begeleiders The Attractions, nu heetten ze The Imposters, maar heeft het trio alleen een andere bassist.
In de teksten op The Boy Named If gaat Costello nog verder terug in het verleden. In het bijbehorende persbericht zegt hij dat het album vooral gaat over ‘dat afgrijselijke moment dat je te horen krijgt dat je je niet langer als een kind mag gedragen’. Hij zegt er meteen bij dat gelukkig heel wat mannen en vrouwen de boel vaak wel vijftig jaar weten te rekken.
Costello slaagt er op dit album goed in nog altijd jeugdig te klinken, nou ja, laten we zeggen: energiek. Hij heeft daarbij een goede aan drummer Pete Thomas, die het hele album lang enorm op dreef is. Wat een heerlijke slagwerker is dat toch: luidruchtig en druk, maar nergens bot of overheersend.
Hier en daar wordt op The Boy Named If even flink gas teruggenomen. En ook dat levert mooie dingen op, heel mooie zelfs. Zoals lang geleden op Costello’s debuut My Aim Is True de ballad Allison toch het indrukwekkendste nummer was, weet Costello op The Boy Named If helemaal aan het einde na een hele serie muzikale stompen en schoppen ook nog even zwaar te ontroeren met het deels akoestische Mr. Crescent.
| 
