|
Op het internet circuleert een clipje van Elvis Costello. Tijdens zijn eerste tv-optreden zie je hem in z'n eentje Alison vertolken: een hartverscheurend mooi liedje, vol verbetenheid gezongen. Alsof hij een samenvatting geeft van zichzelf.
In de Heineken Music Hall speelt hij het weer, begeleid door het Metropole Orkest. Is er iets veranderd? Ja en nee. De enorme intensiteit die bij Costello uit zijn tenen komt, is er nog steeds. Maar iets van de enorme kracht die in de eenvoud schuilt, gaat in zo'n groot gearrangeerd geheel toch verloren.
Misschien is dat wel de eeuwige strijd die in Elvis Costello woedt, die tussen emotie en intellect. Want hij kan alles: componeren, teksten schrijven, arrangeren, zingen, en dat even gemakkelijk met pop, jazz als klassiek.
Het is een enorm talent dat hij paart aan een enorme dadendrang. Dit voorjaar bracht hij de cd The River In Reverse uit met Allen Toussaint, de legendarische producer/componist/pianist uit New Orleans. En nu dus weer op tournee door Europa met het Metropole Orkest.
Dat is dan weer een vervolg op de cd My Flame Burns Blue, waarop hij (vooral) eigen werk vertolkte met het bijzondere orkest. Want het Metropole mag er dan financieel niet florissant voor staan — in 2008 zou het tekort zijn opgelopen tot een miljoen euro — het is uniek in de wereld, benadrukt Costello. De bezetting van een bigband aangevuld met strijkers vind je nergens.
De Brit maakt er dankbaar gebruik van. De vele kleuren die het orkest in huis heeft komen goed van pas bij de grote variatie in Costello's eigen materiaal.
Wat voorbij komt is een dwarsdoorsnede van zijn oeuvre. Het donkere jazznummer Almost Blue staat naast een naar een 'swing-tempo-tv-tune' omgewerkt Watching the detectives.
In "Clubland" schroomt Costello niet het schone geluid van het orkest te doorkruisen met een rafelige gitaar. Even later geeft hij, net als een volleerd garagerocker, een smerige gitaarsolo.
Meestal werkt het, en vaak heel fraai zelfs. The sharpest thorn, door Toussaint met mooi zompig koper gearrangeerd, komt prachtig uit de verf, net als het ingetogen Still. Maar Costello wil zich ook wel eens vergalopperen aan te zware stukken. In My Flame Burns Blue weet hij Billy Strayhorns (lastige) melodie niet lekker te pakken. In Upon a veil of midnight blue maakt hij de huizenhoge pretenties niet waar, of zitten overdadige arrangementen hem in de weg.
De vele schitterende momenten wegen daar echter ruimschoots tegenop. Bijna elk liedje tilt hij op met zijn stem die werkelijk in topvorm is.
Minder verbeten dan vroeger misschien. Nu meer smachtend en romantisch, zoals publieksfavoriet She, met gulle, schaamteloos sentimentele violen.
Maar dan speelt hij, tegen het einde, I want you. Dat slepende, smachtende, bijna eindeloos durende nummer. In z'n eentje, net als Alison een kwart eeuw geleden. Pure emotie, er is nog steeds weinig wat daaraan kan tippen.
| 
