|
"De volgende song heeft betrekking op de situatie in Engeland," mompelt de bebrilde zanger ter inleiding van het nummer "Tramp The Dirt Down." "Maar," zo laat hij er snel op volgen, "ik ben er zeker van dat u met wat fantasie de strekking ook wel kunt toepassen op de situatie in Holland." Wat dan volgt is de radicaalste en felste afwijzing van het Engelse Tory-bewind die ooit op muziek werd gezet.
Het is niet bekend of Margaret Thatcher het nummer ooit zelf heeft gehoord, maar zo ja. dan moet het haar toch op zijn minst een paar uiterst ongemakkelijke minuten hebben bezorgd. Elvis Costello zingt dat hij hoopt lang genoeg te leven om de dood van de Engelse bewindsvrouwe nog mee te kunnen maken. En met rood aanlopend hoofd en overslaande stem laat hij weten tegen die tijd volgaarne te willen helpen de zoden op haar graf nog even wat vaster aan te stampen: "I'll Stand on Your Grave And Tramp The Dirt Down."
Felle politieke uithalen waren gisteravond slechts één onderdeel van i Costello's solo-optreden in Carré. Puttend uit zijn eigen, inmiddels twaalf elpees beslaande repertoire, en volop citerend uit het werk van anderen, liet hij in een twee uur durende en overdonderende show zo ongeveer ieder denkbaar onderwerp aan bod komen.
In Carré bewijst Costello nog eens een tweevoudig vakman te zijn: een excellent songschrijver èn een rasperformer. Zijn op de plaat vaak breedvoerig gearrangeerde songs blijken ook met een simpele begeleiding van alleen akoestische gitaar of piano recht overeind te blijven. En het kleine, als een sullige kantoorklerk ogende mannetje dat aan het begin van het optreden wat verlegen het podium komt opgewandeld, blijkt zich al snel te ontpoppen als een pure gifkikker die er vóór alles op uit lijkt zijn publiek te laten huiveren.
Hij beukt op het ivoor van de piano, hakt op de snaren van zijn gitaar en de woorden rollen hem als mitrailleurgeschut over de lippen. Zijn muziek klinkt soms bijna als een soort van akoestische heavy metal en zijn teksten zijn scherp en bijtend. Humor is er ook, in "Gods Comic" presenteert Costello zich zelfs als een heuse cabaretier. Hij vertelt over een ontmoeting met God. waarbij de Heer. gelegen op een met tropische vissen gevuld waterbed ("van iedere soort tvluistert naar Andrew Lloyd Webber's Requiem. Het commentaar van God: "I prefer the one about my son."
De cynische Costello heeft echter ook een andere kant, die van de in de steek gelaten en teleurgestelde minnaar die zich met zijn ellende geen raad meer weet. Het is pas tijdens de toegiften dat die kant aan bod komt. maar de trits "Alison," "Baby Plays Around" en "I Want You" vormt het hoogtepunt van de avond. De gitaar lijkt alleen nog maar mineurklanken voort te kunnen brengen en Costello's klaaglijke stemgeluid gaat door merg en been. In het a-capella gezongen slot van "I Want You" klinkt hij zelfs zo emotioneel datje als luisteraar de neiging moet onderdrukken uit discretie maar even de andere kant op te kijken.
| 
